“L’armonica di POGGI e il pianoforte di PESCE…“

Fabrizio Poggi (Voghera, It, 1958) is een veelzijdige getalenteerde zanger, mondharmonicaspeler (Hohner Award Player), wereldreiziger, musicoloog, schrijver (van boeken over de geschiedenis van de bluesmuziek en van de harmonica in de muziek), journalist en, op de éérste plaats, een uniek performer. In muziek zijn voor hem blues en folkmuziek de inspiratiebronnen. Van de Delta blues rond de Mississippi, via de gospels en negro spirituals, naar de folk ballades in het Zuiden. Hij bracht in zijn carrière al meer dan 20 albums uit en trad op in de meest prestigieuze clubs en festivals in Europa en Amerika. Het is in zijn geval, gemakkelijker om te noemen met wie hij nog niet optrad, want al de namen opnoemen met wie hij wel optrad of in de opnamestudio zat is onmogelijk. Enkelen “with” noemen, om een indruk te krijgen: Bob Dylan, Eric Bibb, Charlie Musselwhite, Otis Taylor, Little Feat, Blood Sweat & Tears, Robert Plant, Doug MacLeod, “Lil’” Ed & The Blues Imperials, Mitch Woods, Super Chikan… Heel veel namen van muzikanten, die later ook echte vrienden van Fabrizio zijn geworden. In 1991 richtte hij Chicken Mambo op. De kern van deze band was: Gianfranco “French” Scala (gitaar), Roberto Re (bas, b-vocals) en Stefano Bertoletti (drums).

Van de releases noem ik er twee m.i. “bijzondere”. ‘Mercy’ (2008) was voor Poggi een “spiritual” blues album “speciale”. Het verscheen na een lange moeilijke periode met gezondheidsproblemen. Het is voor hem een poëtisch, therapeutisch en inspirerend album dat hij maakte, uit dankbaarheid voor de nieuwe kansen die hij kreeg. Het album is genomineerd als “Best Italian Album of the Year”. In 2010 volgt het album ‘Spirit & Freedom’. Aan dit album werkten een reeks legendarische gasten mee. Ik noem ze (alfabetische): Eric Bibb, Ponty Bone (Joe Ely Band), Guy Davis, Garth Hudson (The Band, Bob Dylan), Flaco Jiménez, Augie Meyers, Charlie Musselwhite, The Blind Boys of Alabama, Rob Paparozzi (originele Blues Brothers Band / Blood Sweat & Tears), Debbi Walton en “last but not least” zijn vrouw Maud. Voor Poggi is dit album een overzicht van zijn muzikale carrière. Het album bevat nummers over essentiële vrijheid, want zonder vrijheid bestaat er geen creativiteit. In 2018 werd Fabrizio Poggi -de Rolling Stones stonden toen ook op de lijst- genomineerd voor een Grammy Award. De andere pluimen die Fabrizio verdiende zijn o.a. Hohner Lifetime Award, Blues Music Awards nominee (2), Artist of the Year nominated by Bluebird Reviews, Fim Award 2018 winner, Jimi Award winner (meerdere keren), hij stond als 1ste Europeaan op de cover van Blues Blast (US), hij stond ook op de cover van Oltre (It), Golden Seal van de Kamer van Koophandel…

Ondertussen verscheen al Poggi’s nieuwe album, zijn twintig-en-zoveelste, ‘Hope’ dat hij opnam met Enrico Pesce. ‘Hope’ is een akoestisch album met enkel zang, harmonica (Fabrizio Poggi) en piano (Enrico Pesce). Enrico Pesce is concertpianist en professor muziek aan het Liceo Musicale in Alessandria. Het is een album met eigen nummers en enkele covers/traditionals. Knap hoe Poggi in de opener de actualiteit weet te versmelten door het nummer “Every Life Matters” te benoemen. Iedereen weet dat Italië (als eerste in Europa), net als in vele andere plaatsen, het afgelopen jaar erg geleden heeft onder de wereldwijde pandemie. Niet alleen met de vinger in de wonde, maar met ook heel doorleefd klinken “Leave Me to Sing the Blues” en “Hard Times”. Poggi en Pesce krijgen op enkele nummers de hulp van enkele backing vocalisten (Sharon White, Emilia Zamuner & Hubert Dorigatti). Dit is zo op o.a. de traditionele negrospiritual “(Sometimes I Feel Like a) Motherless Child”, waarin Pesce erg bluesy improviseert en “I’m Leavin’ Home”. Nummers als “Goin’ Down the Road Feeling Bad” en de mooie update van een andere tradtional “Nobody Knows the Troubles I’ve Seen” weerspiegelen de problemen van de wereld waarin we leven, maar dat er hoop is en alles zal goed komen blijkt uit Ben Harper’s “I Shall Not Walk Alone” en de afsluiter, “Song of Hope”.

Dat we altijd in de toekomst moeten geloven is de boodschap van Fabrizio Poggi & Enrico Pesce op ‘Hope’. Hoe muziek hiervoor een middel is maken ze ons op ieder nummer met Pesce's piano en Poggi’s zang duidelijk, waarbij de mondharmonica van Poggi een helend en hoopvol effect heeft in elk van de nummers.  

“That we always should BELIEVE in the future is the message of Fabrizio Poggi & Enrico Pesce on 'HOPE'. How music is a tool for this, they make clear to us on every song, with Pesce's piano and Poggi's vocals and his harmonica, that has a HEALING and HOPEFUL effect in each of the songs…“ (ESC for Rootstime.be)

Eric Schuurmans

Album track list: 01. Every Life Matters – 02. Leave Me to Sing the Blues – 03. Hard Times – 04. Motherless Child – 05. Goin’ Down the Road Feeling Bad – 06. My Story – 07. I’m Leavin’ Home – 08. The House of the Rising Sun – 09. I Shall Not Walk Alone [Ben Harper] – 10. Nobody Knows the Troubles I’ve Seen – 11. Song of Hope / Music/Lyrics by: F. Poggi & Enrico Pesce, or as [noted: 8-10] © 2021 | Album credits: Fabrizio Poggi: harmonica, vocs / Enrico Pesce: piano / Sharon White, Emilia Zamuner & Hubert Dorigatti: b-vocs

Discography FABRIZIO POGGI: Hope, w/Enrico Pesce [2021] | For You [2020] | The Breath of Freedom: Blues & Civil Rights, feat. Stefano Intelisano, Ponty Bone, The Blind Boys of Alabama, Charlie Musselwhite, Garth Hudson, Eric Bibb, Guy Davies & Augie Meyers [2017] | Texas Blues Voices, feat.: Ruthie Foster, W.C. Clark, Lavelle White, Mike Zito, Carolyn Wonderland, Bobby Mack, Guy Forsyth, Shelley King & Mike Cross [2016] | Il Soffio Della Liberta’: Il Blues e i Diritti Civili [2015] | Harpway 61 [2012] | L'armonica a Bocca: Il Violino Dei Poveri [2003] | Armonisiana [2003] ||Discography w/ CHICKEN MAMBO: Spaghetti Juke Joint [2014] | Spirit of Mercy, a Collection [2013] | Live in Texas [2011] | Spirit & Freedom [2010] | Mercy [2008] | Still Alive! [2006] | Songs for Angelina [2001] | Nuther World [1999] | Heroes & Friends [1997] | Under the Southern Sky [1995] | Mississippi Moon [1993] || W/TURUTUTELA: La Storia Si Canta [2006] | Canzoni Popolari [2002] || W/CON FRANCESCO GAROLFI: The Breath of Soul [2006] || W/GUY DAVIS: Sonny & Brownie’s Last Train, w/Guy Davis [2017] | Juba Dance [2013] |